พระอาทิตย์ พระจันทร์ ท้องฟ้า และดวงดาว

หลายๆคนอาจจะเคยเจอกับภาวะที่รู้สึกว่าเราตัวเล็กเหลือเกินเมื่อเทียบกับคนอื่น และในขณะเดียวกันเราก็รู้สึกกดดันที่จะใช้ชีวิตภายใต้ความคาดหวังและการจับจ้องของสายตาคนอื่นที่มองมา บางครั้งเราอยากจะหายไปเพื่อใช้ชีวิต แต่เราก็กลัวว่าการหายไปของเราจะทำให้เราไร้ตัวตน ชีวิตมันเลยดูยากที่จะใช้ให้เป็นไปตามใจเรา และการใช้ชีวิตไปตามที่คนอื่นอยากให้เป็นมันก็กินพื้นที่ของเวลา พลังงาน และหัวใจของเรามากเกินทน

ถ้าเรามองท้องฟ้า พระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว ต้นไม้ ดอกไม้ ลำธาร สัตว์ป่า หรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ การใช้ชีวิตทั้งหมดก็เป็นไปตามธรรมชาติจริงๆ ต้นไม้ไม่เคยต้องสนใจว่าเราอยากให้เค้าออกดอกออกผลผลิใบแบบไหน สัตว์ต่างๆก็ใช้ชีวิตชีวิตแต่ละวันไปตามสัญชาตญาณของมัน พระจันทร์ไม่เคยหวั่นไหวที่บางเวลาเงาของโลกจะมาบดบังจนตัวเองค่อยๆเลือนหายไป ดวงดาวก็ยังส่องแสงตลอดเวลาไม่สนใจว่าใครจะเห็น พระอาทิตย์ก็ยังลุกโชนเผาไหม้ตัวเองต่อไปโดยไม่สนใจว่าดาวพุธจะมอดไหม้ หรือดาวยูเรนัสจะเเข็งจนเย็นยะเยือก

แต่นั่นทำให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปในแบบที่มันควรจะเป็น ถ้าพระจันทร์หวั่นไหวต่อสายตาของคน เราคงจะไม่มีน้ำขึ้นน้ำลง หรือถ้าพระอาทิตย์ต้องการที่จะโดดเด่นตลอดเวลา พวกเราก็คงจะค่อยๆมอดไหม้และแห้งเฉาตายไป มนุษย์เราเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตของจักรวาลนี้ที่คิดได้ รู้สึกเป็น แต่ถ้าเราใช้ทุกความรู้สึกและความคิดพุ่งไปโฟกัสกับความคิดเห็นของคนอื่นเพื่อให้เรายังคงรวมกลุ่มอยู่ได้ตามสัญชาตญาณดั้งเดิม มันก็น่าเสียดายที่เราจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตของเราไปทำตามความต้องการของคนอื่น และทอดทิ้งความเป็นตัวเองที่มันอาจจเป็นเหตุผลที่เราถูกส่งอยู่ในโลกใบนี้

เราใส่ใจความเห็นของคนอื่นเพราะเราไม่รู้ว่าเราเป็นใคร และมีอยู่เพื่ออะไร แต่เมื่อไหร่ที่เราเจอตัวเรา เราจะรู้ว่าแต่ละคนมีความพิเศษเฉพาะตัวภายใต้จิตวิญญาณอิสระเหมือนกัน

หาตัวเองให้เจอ รักตัวเองให้ได้ และเป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด แสงสว่างที่เราจุดให้ตัวเองจะทำให้เส้นทางชีวิตของเราสว่างไสวจนไม่วอกแวกไปกับความเห็นของใครเลยค่ะ